Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos autem non solum beatae vitae istam esse oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo Reges: constructio interrete. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.

Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Sed quot homines, tot sententiae; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. A mene tu? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quibus ego vehementer assentior. Ipse enim Metrodorus, paene alter Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum.

Optime, inquam. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Idemne, quod iucunde? Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Nulla erit controversia. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.

Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus. Cur, nisi quod turpis oratio est? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Aut, si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, flagitiosum, foedum-ut hoc quoque pluribus nominibus insigne faciamus-, quid praeterea dices esse fugiendum? Si longus, levis dictata sunt. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Bork Scis enim me quodam tempore Metapontum venisse tecum neque ad hospitem ante devertisse, quam Pythagorae ipsum illum locum, ubi vitam ediderat, sedemque viderim. Tum ille: Finem, inquit, interrogandi, si videtur, quod quidem ego a principio ita me malle dixeram hoc ipsum providens, dialecticas captiones. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?

Certe non potest. Perge porro; Stoicos roga. Virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane qualia sint intellegantur. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quid ergo? Quid adiuvas? Quid ad utilitatem tantae pecuniae?